Tereny Augustowszczyzny i Suwalszczyzny były chyba mało interesujące dla polskiego czytelnika, bo oprócz kilku jednozdaniowych wzmianek z końca XVII i z początku XIX wieku nic więcej nie pisano. Dopiero projektowanie i budowa Kanału Augustowskiego od 1823 roku skutkowała tym, że coraz więcej pisano o tym w ówczesnych gazetach. Również sporo doniesień i artykułów pojawiło się w okresie powstania listopadowego. Dopiero od lat 50. XIX wieku nastąpił prawdziwy wysyp felietonów i artykułów dotyczących tych terenów. Jednym z pierwszych autorów felietonów o guberni augustowskiej był Aleksander Połujański, który 14 grudnia 1855 r. otrzymał stanowisko asesora nadleśnego w rządzie gubernialnym augustowskim i przeniósł się z Warszawy do Suwałk. Pisał do „Gazety Warszawskiej”, „Gazety Codziennej”, a w „Kronice Wiadomości Krajowych i Zagranicznych” w latach 1856-1857 zaczęły pojawiać się „Listy o guberni augustowskiej”, najpierw anonimowe, później podpisane tylko inicjałami A. P. To właśnie te felietony, uzupełnione i poprawione, złożyły się później na książkę „Wędrówki po guberni augustowskiej w celu naukowym odbyte”. Felietony skończyły się wraz z wyjazdem Połujańskiego w 1857 roku do Warszawy. Kolejnym, prawdziwym piewcą tych ziem był Aleksander Osipowicz, suwalczanin z urodzenia. Wielką pasją Osipowicza było poznawanie i utrwalanie przeszłości i teraźniejszości swej rodzinnej ziemi; wyniki swoich badań i zainteresowań publikował w formie opowiadań, artykułów i felietonów w ogólnopolskiej prasie. W „Tygodniku Ilustrowanym” ukazały się jego artykuły „Wycieczki w okolice Suwałk”, „Z Suwałk do Augustowa”, „Zarys charakterystyki ludu litewskiego znad Czarnej Hańczy”, „Ruiny zamku w Dowspudzie” i „Pobieżny rzut oka na niektóre zamczyska i tak zwane góry sypane w okolicy Suwałk”. W latach 1864-1869 jego korespondencje ukazywały się w „Gazecie Polskiej”. Te obszerne felietony, drukowane w kilku kolejnych numerach, relacjonowały życie społeczne, kulturalne i gospodarcze Suwałk, Augustowa i okolicy.